Josh Smith groeide op in Florida. Als hij zes was, kreeg hij zijn eerste gitaarlessen en als twaalfjarige deed Josh in lokale clubs al mee aan blues jams. Als dertienjarige werd Don Cohen, een clubeigenaar, zijn mentor. Hier leerde Josh snel van de optredende artiesten en mocht hij regelmatig eens met hen op het podium meespelen. Josh werd echter beter dan de gemiddelde tourartiest en deelde daarom het podium met o.a. Jimmy Thackery, Tinsley Ellis, Kenny Neal, Lucky Peterson, Matt “Guitar” Murphy, Johnny “Clyde” Copeland, Double Trouble, Joanna Connor en Kim Simmonds.

Op veertienjarige leeftijd bracht Josh in 1993 zijn debuutalbum ‘Born Under A Blue Sign’ uit en een jaar later ‘Woodsheddin’ (1994). Met The Rhino Cats trad Josh in 1997 lokaal op en, na zijn middelbare school, koos hij ervoor om muzikant te worden. Hij tourde als zanger/ bandleider met een nieuw power trio, The Frost. In September 1997 werkte Smith samen met producer Jim Gaines (Santana, Stevie Ray Vaughn, Luther Allison, Steve Miller en Jimmy Thackery) aan de opnames van zijn derde album ‘Too Damn Cold’. In 1998 werd Smith gevraagd om tijdens enkele concerten, BB King te komen begeleiden. In 1999 werd Jim Gaines ook producer van zijn vierde album ‘Woman’ (2000).

In Juni 2002 trouwde Smith en verhuisde hij naar Los Angeles, Californië. In LA werd hij door Ricky Fante als side man gevraagd. Met Fante werkte hij de volgende twee jaren samen. In 2006 bracht Smith zijn vijfde, een meer traditioneel blues album, ‘Deep Roots’ uit. In die periode werkte hij ook samen met Taryn Manning, hip-hop artiest Benny Cassette, Tara Ellis en Taylor Hicks. In 2008 werd hij ingehuurd door Raphael Saadiq. In 2009 verscheen al zijn zesde studio album ‘Inception’. In 2010 tekende Smith bij Crosscut Records. Hier bracht hij ‘Deep Roots’ en ‘I’m Gonna Be Ready’ uit. In 2012 volgde ‘Don’t Give Up On Me’ en in 2015 (met als gasten Charlie Musselwhite, Kirk Fletcher & Joe Bonamassa) ‘Open Your Head’.

Op zijn 2018-album ‘Burn to Grow’ nam Smith terug de draad op, die hij spande doorheen zijn vorige albums én met de focus op de blues. Hij nam het album op samen met o. a. toetsenman Carey Frank (Tedeschi Trucks Band). Ondertussen is er al de opvolger, ‘Live @ the Spud’, een album dat eind 2018 in The Baked Potato, een prominente jazzclub (geopend door Don Randi in 1970) op Cahuenga Boulevard in Studio City (een schilderachtige wijk aan de andere kant van de heuvel van het drukke Hollywood) in LA, met bassist Travis Carlton en drummer Gary Novak (door Mike O’Cull) opgenomen werd en ondertussen bij Flat V Music uitgebracht is. En ja dit nog, “Spud” is (vertaald) een smalle schoffel, spade om onkruid te wieden of, een aardappel, een potado… 

Josh Smith opent ‘Live @ the Spud’ met “How Long”, een slepende met reverb-doordrenkte blues / rocker waarin hij de geesten van Jimi Hendrix en Led Zeppelin oproept, zonder aan zijn eigen met veel solo’s doordrenkte stijl enig geweld aan te doen. We maken ons dan klaar voor een tweede nummer uit zijn debuut ‘Over Your Head’ (2015) en voor de eerste langere meer funky, wat jazzy escapade, “Pusher”. Hierin valt vooral het intense en dynamisch samenspel met de Carlton en Novak op. De bassolo van Carlton is in één woord verbazend knap. Er volgt dan een meer dan tien minuten lange slow blues à la lettre “The Way You Do” uit zijn 2011-album ‘I’m Gonna Be Ready’ en het meer funky “Letting You Go”, waarmee we dan al een jaar later op zijn album ‘Don’t Give Up On Me’ zitten. “When I Get Mine” is een nummer met herkenbare Albert King-invloeden, dat ingeleid wordt door Carlton’s fuzzy baslijn en daarna gevuld wordt met Smith’s explosieve, voortdurend uitdijende gitaarlicks, die bas en drums verder verbinden. Het etherische, bijna hypnotiserende “Penance” en “Triple J Hoedown”, waarvoor het tempo terug omhoog moet én dat Smith typeert als liefhebber van zijn eigen “kind of” bluegrass, zijn tracks uit ‘Inception’ (2009). Er blijven dan nog “The Middle” en de afsluiter “Where’s My Baby“ over. In het eerste (uit 2012) is Smith erg ontspannen en soulvol als hij zijn verhaal doet en, de afsluiter (2011), een aanstekelige shuffle die relaxt start, is hier de wolf in een schapenvacht, die explosief eindigt.

Opnieuw brengt Josh Smith met ‘Live @ the Spud’ een geslaagd blues / rock album uit. Géén “doorsnee”, maar een super blues/rock album en de liefhebbers, zij weten waarom!

“ Again, Josh Smith releases a successful blues/rock album. ‘Live @ the Spud is NOT an “average” but a super blues/rock album and the fans, they know why!... “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. How Long – 02.Pusher – 03. The Way You Do – 04. Letting You Go – 05. When I Get Mine – 06. Penance – 07. Triple J Hoedown – 08. The Middle – 09. Where’s My Baby  / All songs written by: Josh Smith, or as [noted] © 2020 - Produced by: Josh Smith, Recorded @ the Baked Potato in Studio City, CA, December 29&30, 2018 | Album credits: Josh Smith: guitar, vocs / Travis Carlton: bass / Gary Novak: drums

Discography JOSH SMITH: Live @ the Spud [2020] | Burn to Grow [2018] | Still [2017] | Over your Head [2015] | Don’t Give Up On Me [2012] | I’m Gonna Be Ready [2011] | Deep Roots [2010] | Inception [2009] | Deep Roots [2006] | Woman [2000] | Too Damn Cold [1997] | Woodsheddin [1994] | Born Under a Blue Sign [1993] |